Pieśni truwerów na alt (lub mezzosopran) z towarzyszeniem 2 fletów i wiolonczeli (1963)
Utwór powstał na zamówienie Filharmonii Narodowej w Warszawie dla potrzeb spektaklu z muzyką archaizującą, który odbył się w Teatrze Klasycznym w Warszawie. Inicjatorem zamówienia był ówczesny dyrektor Filharmonii Narodowej, któremu kompozycja została zadedykowana: „Znakomitemu Truwerowi Zdzisławowi Śliwińskiemu”.Utwór składa się z siedmiu części:I. Preludium; II. Canto I; III. Intermezzo I; IV. Canto II; V. Intermezzo II; VI. Canto III; VII. Postludium.
Każda z nich została umocowana w świeckiej liryce średniowiecza w wyniku wykorzystania melodii ze zbioru Pierre’a Aubry Trouvères et Troubadours. Kompozytor zaczerpnął trzy trzynastowieczne melodie wraz z tekstem: [1] anonimową chanson dramatique (Canto I); [2] melodię z gatunku pastourelles autorstwa trubadura Marcabru (Canto II); [3] pieśń o rozstaniu kochanków o świcie, przypisywaną trubadurowi Guiraut de Borneilh (Canto III). Stały się one podstawą dla wokalno-instrumentalnych Bairdowskich części. W czterech fragmentach instrumentalnych kompozytor przywołał dwie inne melodie – pieśń Robert, veez de Perron (Preludium, Postludium) oraz pierwszą część pieśni truwera Colin Museta Sire cuens, j’ai vielé (Intermezzo I, II).
Cały cykl podkreśla urodę życia, związaną z miłosną treścią oryginalnych tekstów. Kompozycja jest przykładem twórczego podejścia kompozytora do muzyki dawnej, co widoczne jest w zachowaniu jej podstawowych cech (skal, rytmiki i charakteru) ubranych subtelnie w atrybuty muzyki późniejszej (obsadę wykonawczą, sygnalizowaną tonalność dur-moll, homofoniczną fakturę). Taką ocenę wyraził m.in. Henryk Schiller mówiąc, że Pieśni truwerów
w swej arcysubtelnej stylizacji średniowiecznej wielogłosowości, w swym pięknym brzmieniu i cieple wyrazu – nie ustępują popularnym Sonetom miłosnym i Colas Breugnon, z którymi stanowią jakby tryptyk bairdowskich stylizacji.
Pieśni Truwerów zostały wystawione w wersji baletowej w Teatrze Wielkim w Warszawie. Reżyserem spektaklu był Jan Kulczyński, a choreografem – Witold Gruca (1972).
