Dwa kaprysy na klarnet i fortepian (1953)

To miniatura będąca bezpośrednim nawiązaniem do formy dziewiętnastowiecznego kaprysu, łącząca elementy popisowe oraz liryczne. Kompozytor sięgnął po elementy tradycyjne w zakresie melodyki głosu solowego, kształtując ją na podstawie zwrotów pentatonicznych, doryckich, ale również stosując pochody gamowe w moll i dur. W materiale tematycznym nawiązał do Koncertu na orkiestrę (do cz. II i IV). Warstwa akompaniamentu nadaje całości groteskowy charakter, przede wszystkim za sprawą jednolitego rysunku rytmicznego wzbogaconego artykulacją staccato i wskazaniem secco. Harmonia opiera się na przesunięciach współbrzmień kwartowych błądzących w poszukiwaniu punktu odniesienia. Jawi się on dopiero na końcu każdego kaprysu jako niejednoznacznie ukazany akord: c-moll (cz. I. Poco vivace, grazioso) i E-dur (cz. II. Con moto).

Za ten utwór kompozytor uzyskał II nagrodę na konkursie ZKP na utwory estradowe i kameralne (1953).