Suita liryczna. Cztery pieśni do słów Juliana Tuwima na sopran z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej (1953)

Utwór powstał na zlecenie Komisji Zamówień Kompozytorskich przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. Tadeusz Baird sięgnął po wiersze Juliana Tuwima odnoszące się do trzech pór roku: wiosny (dwukrotnie), lata i jesieni.  Każdej z części nadał nowy tytuł, odwołujący się do poetyckiego pierwowzoru:

Część I: Pieśń o czereśniach (wg wiersza „Czereśnie” z tomu „Czyhanie na Boga”);

Część II: Pieśń o jesieni (wg wiersza „Strofy o późnym lecie” z tomu „Rzecz czarnoleska”);

Część III: Pieśń o wiośnie (wg wiersza „Aptekarz majowy” z tomu „Rzecz czarnoleska”);

Część IV: Pieśń o dwóch wiatrach (wg wiersza „Dwa wiatry” z tomu „Sokrates tańczący”).

Cały cykl jest opowieścią młodej dziewczyny o zmianach zachodzących w przyrodzie (w sadzie, gaju, na polu i na łące). Proste słowa zyskały stosowną szatę dźwiękową: melodykę o ludowym rysie; homofoniczną fakturę z delikatnym akompaniamentem orkiestry; pozbawioną tonalności harmonikę; taneczną rytmikę oberka (cz. I) i walca (cz. III); radosny, sielski i lekki charakter.

O tym, że Baird przywiązywał wagę do kolorystyki dźwiękowej świadczy zapis w opublikowanej wraz z wyciągiem fortepianowym partyturze :

Fortepian nie wchodzi w skład orkiestry. Utwór nie może być wykonany publicznie z towarzyszeniem fortepianu. Zamieszczony tu głos służy wyłącznie do pomocy w nauce partii wokalnej.

Suita została prawykonana w 1953 roku, a w 1955 roku kompozytor uzyskał za nią III nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim (w dziale symfoniczno-wokalnym) ogłoszonym z okazji V Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów o Pokój i Przyjaźń w Warszawie.

U schyłku lat 70. XX wieku Baird niepochlebnie wyrażał się o tej kompozycji stwierdzając, że słusznie została ona zapomniana.