Trzy pieśni na sopran z towarzyszeniem 3 altówek i wiolonczeli do tekstów starowłoskich (1952)

Utwór powstał na zamówienie komitetu obchodów 500. rocznicy urodzin Leonarda da Vinci. Prawykonanie odbyło się w 1953 roku w Auli Muzeum Narodowego w Warszawie. Kanwą Pieśni stały się trzy anonimowe teksty starofrancuskie, których przekładu dokonała M. Widłak-Avolio:

I.   S’alza nel ocean la vagh’aurora (Wstaje z oceanu wdzięczna jutrzenka...); II.  O sia tranquillo... (O, czy spokojny...); III. O, miracol d’amore... (O cudzie miłości...). Ta kolejność pokrywa się z częściami utworu: I. Moderato, II. Andante tranquillo, III. Allegro giocoso.

Jest to kompozycja archaizująca, nawiązująca do włoskiego renesansu – zarówno w warstwie słownej, jak i  muzycznej. Miłosna tematyka tekstu poetyckiego wskazuje na świecką lirykę tamtego okresu, a sama muzyka sytuuje się w kręgu wyszukanej towarzyskiej rozrywki uprawianej w kręgach włoskiej arystokracji i mieszczaństwa w środkowych i północnych Włoszech przełomu XV i XVI wieku.

Mimo, iż kompozycja była wykonywana i nagrywana to nie stała się przedmiotem wnikliwych analiz i ocen. Utwór występuje również pod nazwą Trzy pieśni starowłoskie.