Uwertura w dawnym stylu na orkiestrę (1950)
Utwór jest kompozytorskim ćwiczeniem – próbą zmierzenia się z wczesnoklasycznym stylem muzycznym. Uwzględniając datę prawykonania (1950) można go nawet uznać za rodzaj żartu. Uwertura jest bardzo podobna do wcześniejszego „szkolnego” Concerto grosso – w zakresie obsady wykonawczej, sposobie zapożyczania pomysłów muzycznych i traktowania elementów muzycznych. Kompozycja ma zarys klasycznej dwuczęściowej uwertury z częścią wstępną (cz. I. Adagio) i z częścią właściwą o budowie allegra sonatowego (cz. II. Allegro vivace). Podobnie jak w Concerto grosso również i w Uwerturze nie mamy do czynienia z właściwą stylizacją, lecz z kopiowaniem klasycznego stylu.