Sonatina nr 2 na fortepian (1952)

Pierwszy tytuł tego utworu brzmiał: Sonatina estradowa na fortepian, za którą Baird otrzymał III nagrodę w kategorii kompozycji solowych i kameralnych na Przedolimpijskim Konkursie Kompozytorskim (Warszawa, 1952). Kompozycja  została zadedykowana Tadeuszowi Ochlewskiemu.

W stosunku do swej poprzedniczki, pierwszej Sonatiny, Sonatina nr 2 również opiera się na trzyczęściowym cyklu sonatowym, jest jednak zdecydowanie dłuższa (12’).

Cz. I. Vivo e giocoso

To klasyczne allegro sonatowe z dwoma kontrastowymi tematami: zdecydowanym i skocznym pierwszym oraz delikatnym i „słodkim” drugim.

Cz. II. Andante molto e calmato

Jest to improwizacja na bazie pięknego, śpiewnego dziewięciotaktowego tematu o góralskim brzmieniu.

Cz. III. Allegro con fuoco

To ogniwo utworu (wprowadzone attaca) ma formę ABA skontrastowaną za pomocą metrum, tempa i ruchliwości rytmicznej.

Elementem charakterystycznym dla całej kompozycji jest jej motoryczność. Harmonika nawiązuje do tonalności dur-moll, porządkowana jest bowiem wokół akordów: D-dur (cz. I), c-moll (cz. II), C-dur (cz. III). Melodyka nawiązuje do skal modalnych (lidyjskiej w cz. I i eolskiej w cz. II i III). Zgodnie z zamierzeniem Bairda, Sonatina nr 2 wymaga wykonawcy o dziecięcym, radosnym spojrzeniu na świat.

Pierwsza część Sonatiny nr 2 została opracowana przez Bairda na orkiestrę. W ten sposób powstała Uwertura giocosa.