Sonatina na fortepian (1949)

Informacje na temat tego utworu są bardzo skąpe. Powstał on w sierpniu 1949 roku i został zadedykowany Alinie Górskiej, której wykonanie zostało utrwalone przez Polskie Radio w 1974 roku. Publikacja partytury nastąpiła dopiero w 1997 roku. Powyższe powody oraz muzyczne cechy Sonatiny zadecydowały o jej nikłej obecności w nurcie koncertowym.

Utwór jest trzyczęściowy: Cz. I. Vivo e scherzando, Cz. II. Andantino, Cz. III. Con molto con moto (quasi presto).

Z skali makro Sonatina posiada formę allegra sonatowego, w którym ekspozycja pokrywa się z częścią pierwszą, przetworzenie jest równoważne z częścią drugą, a repryzą jest część trzecia. Taką interpretację umożliwia jednolitość motywiczna całej kompozycji i jej niewielkie rozmiary (4’50”). Utwór adresowany jest do młodych wykonawców, co tłumaczy jego prostotę  formalną, fakturalną, rytmiczną, melodyczną i harmoniczną. Sposób organizacji dźwięków jednoznacznie wskazuje na ludową stylizację. Sonatina jest jedną z niewielu kompozycji Bairda o optymistycznym wyrazie, co kompozytor odnotował w partyturze słowami:

Sonatinę mogą grać tylko ludzie w bardzo dobrym humorze.