Concerto grosso (d-moll) w dawnym stylu na małą orkiestrę symfoniczną (1949)

Concerto grosso jest pierwszą zachowaną kompozycją w powojennym dorobku Bairda. Jest to praca szkolna, która powstała w trakcie jego studiów kompozytorskich. Utwór przeznaczony jest na klasyczny skład orkiestry i posiada znany z tradycji czteroczęściowy zarys (I. Grave e Allegro non troppo, II. Aria, III. Menuet, IV. Fuga). Równie tradycyjna jest jego harmonia, melodyka, rytmika i faktura. Tytuł kompozycji nie znajduje odbicia w dyspozycji orkiestry, tj. nie ma w niej podziału na concertino i ripieni. Bairdowskie Concerto grosso nie jest kompozycją neoklasyczną w pełnym tego słowa znaczeniu, gdyż stanowi nie tyle nowe spojrzenie na muzykę dawniejszą, ile próbę jej wiernego odwzorowania.