Biegną wody potoku na chór mieszany a cappella (1956)
Ta krótka kompozycja chóralna pierwotnie była fragmentem ilustracji muzycznej do spektaklu Dziady Adama Mickiewicza w reżyserii Aleksandra Bardiniego, zrealizowanego w Teatrze Polskim w Warszawie w 1955 roku. Tadeusz Baird opracował ją jako samodzielne dzieło, które zadedykował swemu przyjacielowi – Bardiniemu. W swej budowie jest ono podporządkowane tekstowi słownemu i uwzględnia Mickiewiczowski dialog Gustawa (tenory) z chórem dziecięcym (soprany i alty). Całość ma charakter ludowej radosnej przyśpiewki, z prostą harmoniką (tonacja C-dur), wąskozakresową melodyką, burdonowymi kwintami w basach, stałym metrum (3/8), dwutaktowym powtarzającym się mazurkowym schematem rytmicznym, szybkim tempem.
Chociaż kompozycja autonomiczna nie spotkała się z zainteresowaniem recenzentów, to jej pierwotną – teatralną wersję docenił m. in. Jarosław Iwaszkiewicz, który stwierdził, że piękno muzyki Bairda znacznie wpłynęło na kształt prezentowanego dzieła teatralnego.
Biegną wody potoku zostały wyróżnione na zamkniętym konkursie kompozytorskim ZKP na pieśń do tekstu Adama Mickiewicza.
