Cztery pieśni na mezzosopran i orkiestrę kameralną do wierszy Vesny Parun (1966)

Ten poetycki cykl pieśni powstał na zamówienie komitetu organizacyjnego festiwalu „Muzički Biennale” w Zagrzebiu (1967). Utwór – zadedykowany Krystynie Szostek-Radkowej – przeznaczony jest na mezzosopran solo i dwudziestoosobową orkiestrę kameralną. Prawykonanie odbyło się w ramach festiwalu w Zagrzebiu, a polska premiera – w wym samym roku w ramach XI „Warszawskiej Jesieni”.Kompozytor sięgnął po bardzo osobiste wiersze chorwackiej poetki Vesny Parun i ujął je w muzyczny czteroczęściowy cykl:I. Obcy, II. Gasnący blask, III. Ostatnia pieśń, IV. Powrót.

Spójność wyrazową dzieła zapewnia zmysłowa, smutna i niespokojna tematyka tekstu poetyckiego, której kompozytor podporządkował wszystkie środki muzyczne. Pieśni charakteryzuje wyrafinowany, subtelny koloryt brzmieniowy oraz quasi dwunastotonowa organizacja materiału dźwiękowego. W każdej z nich dźwięki są szeregowane na wzór serii, jednak ich kolejne „tematyczne” prezentacje przebiegają niezależnie od dodekafonicznych zasad. Forma pieśni jest podporządkowana logice tekstu słownego. Warstwa instrumentalna towarzysząca głosowi wokalnemu jest barwnym dopowiedzeniem, podkreślającym charakter i treść poezji. Cykl jest spójny muzycznie i mało skontrastowany wewnętrznie.